DON’T GET MY HEART HURT อย่าให้เราเจ็บ
.
Don’t Get My Heart Hurt อย่าให้เราเจ็บ
.
.
เคยไหม…อยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย แต่ในใจกลับรู้สึกโดดเดี่ยว หนังสือให้กำลังใจเล่มใหม่ล่าสุดจาก ‘Springboks’
.
กับ เจ้ากระต่ายเหลืองที่นำเสนอกับปัญหาสารพัดที่ผลัดเปลี่ยนเข้ามา ถ้าได้อ่านไปเรื่อยๆเริ่มยิ่งรู้สึกว่า เจ้ากระต่ายเหลืองก็คือตัวเราเองนี่แหละ
.
‘Don’t Get My Heart Hurt อย่าให้เราเจ็บ‘ กับเวลาที่เรารู้สึกโดดเดี่ยว หนังสือเล่มนี้จะคอยให้กำลังใจเรา ไม่ว่าจะเรื่องอะไรที่ผ่านเข้ามาก็ตามก็จะเป็นเหมือน ‘เพื่อน’ คอยอยู่ข้างเราตลอดเวลา
.
.
.
.
.
เ ห ง า กั น ทุ ก ค น
.
ใครๆ ก็มีอาการก่อนนอน
.
เมื่อเอนร่างกายอ่อนล้าบนเตียงกลางห้องมืด เราข่มตาหลับไม่ลงเพราะหวั่นไหวจากอารมณ์เปลี่ยวเหงาจนต้องหยิบมือถือตรงหัวเตียงมากดเล่น
.
อ่านเรื่อยๆ ก็ชักรู้สึกว่าหลายคนเหงาเหมือนเรานะ บางทีนะพวกเขาอาจเผชิญหน้ากับความเหงาโดยการจ้องมือถือในห้องสลัวแบบเราตอนนี้
.
ใ ต้ ท ะ เ ล ไ ก ล
.
ซ่อนความคิดถึงคุณไว้ใต้ทะเล…
.
คำว่า ‘คิดถึง’ คงทำให้เราหลายๆคนนึกถึงฉากคนรักที่ต้องแยกจากกัน
.
แต่เมื่อเอ่ยคำ “คิดถึง” แก่คนที่เราห่วงหา ถึงแม่ต้องหลั่งน้ำตา แต่ทว่าหัวใจเรายังอบอุ่นนี่นา
.
โ ด ด เ ดี่ ย ว
.
ฉันควรทำอย่างไร…
.
หลายครั้งรู้สึกโดดเดี่ยวแม้ตอนอยู่ท่ามกลางผู้คน เป็นเพราะเรา “แปลกแยก” จากพวกเขา
.
เป็นอารมณ์โดดเหมือนยืนเพียงลำพังกลางคนมากมาย ใจอยากสนิทด้วย แต่ให้ชวนคุยก็เขิน คิดหัวข้อสนทนาไม่ออก พอคุยแล้วเข้ากันไม่ได้ ก็รู้สึกโดดเดี่ยว
.
อารมณ์โดดเดี่ยวแบบนี้เลือหายง่ายดายแค่ได้ฟังคำพูดอ่อนโยนจากใครสักคน ในเมื่อเหงาเพราะรู้สึกอยู่ลำพัง วิธีแกก็ต้องเป็นโอบกอดปลอบหัวใจ
.
ห ลั ง จ า ก ล า
.
ค่อยๆ เย็บประกอบชิ้นส่วน ที่กระจัดกระจายของเราใหม่
.
หากถามว่าอาการหลังจากลารุนแรงแค่ไหน คงเปรียบสภาพเหมือนเพิ่งถูกซัดกลางพายุไต้ฝุ่นระดับรุนแรงที่สุด “กว่าจะตั้งสติ” ตามเก็บชิ้นส่วนกระจัดกระจายของตัวเอง เราคงใช้เวลาซักพัก
.
เราไม่อาจกลับเป็นคนเดิมผู้ไร้บาดแผล ก็ในเมื่อการจากลาคือด่านอันเจ็บปวดที่คอยดูแลให้เกิดผิวเนื้อใหม่จนแผลผสาน และรอคอยให้รอยสีชมพูบนบาดแผลจางลง
.
เ พื่ อ น
.
ถึงใครอื่นบนโลกจะว่าอย่างไร ฉันก็อยู่ข้างเธอนะ
.
ว่ากันว่า แค่มีใครคนหนึ่งเข้าข้างเราเสมอ ไม่ว่าเราจะทำสิ่งใด ก็ถือว่าชีวิตประสบความสำเร็จแล้ว คนที่นึกถึงอันดับแรกพอเอ่ยคำว่า “เข้าข้างเรา” คงเป็นครอบครัว แล้วก็เพื่อนของเราด้วย
.
เวลาเราพลาดพลั้งหรืออับจนหนทาง ใจเรายิ่งต้องการคนอยู่ “ข้างเรา”
.
เพื่อนผู้ตบไหล่เบาๆ ยื่นแก้วกาแฟให้ คอยอยู่ข้างกายเงียบๆมากกว่าจะคิดหาคำปลอบโยนที่ฟังเเล้วเศร้า เพื่อนผู้ให้เรายืมไหล่และหลั่งน้ำตาอย่างเต็มที่
.
เรามีเพื่อนแบบนี้อยู่ไหม
.
.
.